در سال ۱۸۹۰، نخستین چاپ فلکسو ثبت شده در لیورپول، انگلیس توسط Bibby، Baron و پسران ساخته شدند و دستگاه چاپ به عنوان “Bibby’s Folly” شناخته شد. در اوایل دهه ۱۹۰۰، سایر چاپ خانه‌های اروپایی با استفاده از صفحات چاپی لاستیکی و جوهر روغنی آنیلین فرایند چاپ را انجام دادند. این امر باعث شد فرآیند به نام “چاپ آنیلین” نامیده شود.

در اوایل قرن بیستم، این تکنیک به طور گسترده در بسته بندی مواد غذایی در ایالات متحده مورد استفاده قرار گرفت. اما در دهه ۱۹۴۰، سازمان غذا و دارو رنگهای آنیلین را برای بسته بندی مواد غذایی ممنوع اعلام کرد. در نتیجه‌ی این ممنوعیت فروش چاپ کاهش یافت. بنگاه‌های فردی سعی کردند با استفاده از نامهای جدید برای این نوع چاپ، مانند “چاپ لسترو” و “چاپ ترگلو” دید منفی مردم را مثبت کرده و میزان فروش خود را بیشتر کنند؛ اما تنها میزان کمی به موفقیت دست پیدا کردند.

حتی پس از آنکه سازمان غذا و دارو، در سال ۱۹۴۹ چاپ آنیلین را با استفاده از جوهرهای جدید، ایمن گزارش کرد، فروش این نوع چاپ‌ها همچنان رو به کاهش بود.

در سال ۱۹۵۱، فرانکلین ماس، مدیر شرکت Mosstype، نظرسنجی را در بین خوانندگان نشریه موسستپر انجام داد تا نام‌های جدیدی را برای این نوع چاپ انتخاب کند. بیش از ۲۰۰ نام ارائه شد، و یک کمیته بسته بندی چاپی این نام‌ها را به سه گزینه محدود کرد: “permatone process”، “rotopake process” و “flexographic process”.

طبق آراء، خوانندگان Mosstyper با قاطعیت آخرین نام را انتخاب ‌کردند و “چاپ فلکسوگرافی” برای این نوع چاپ انتخاب شد.